Hoe vaak doe jij het, je grens verleggen?
Dit is een vraag die mij de laatste jaren soms even bezig houd. Ik merk dat ik, doordat ik een plaatje in mijn hoofd heb die ik graag wil vastleggen, bewust en onbewust mijn grens steeds verder oprek. Ik heb bijvoorbeeld hoogtevrees maar toch klim ik een berg op om foto’s te maken.
En eigenlijk is dat best raar. Ik vind spinnen helemaal niet fijn, maar met mijn macrolens wil ik ze wel graag goed vastleggen en durf ik best heel dichtbij te komen. Zo ook met bijtjes, hommeltjes en wespen, ik heb daar dan plots geen moeite meer mee en probeer dat zonder camera dan ook door te zetten, geloven dat ze mij in ieder geval niets gaan doen. Hoewel dat trucje met spinnen niet op gaat. Sorry buren voor het gegil soms, hahaha.
Ik merk dat als ik een doel voor ogen heb, zoals bijvoorbeeld het plaatje in mijn hoofd hoe ik een bepaalde foto wil maken, het mij dan makkelijker afgaat om mijn grens te verleggen.
Als je mij 5 jaar geleden had gezegd dat ik over deze brug zou lopen zou ik je hard hebben uitgelachen en zeggen dat ik het nooit zou gaan doen…maar een paar weken geleden deed ik het, zomaar uit eigen vrije wil. En ja, het leverde een mooie foto op, doel bereikt dus.
Deze brug in België nabij Vresse sur Semois wordt ieder jaar door de lokale bevolking gemaakt, zodat ze een kortere route hebben naar het nabijgelegen dorp. In de winter wordt deze door de rivier weggespoeld. Ik liep een paar weken geleden hierover heen, wetende dat het water in de rivier al wat aan het stijgen is en de brug dus minder stabiel is. Maar ik weet ook dat aan de andere kant een prachtig natuurgebied ligt die nu makkelijk bereikbaar is en anders nog een behoorlijke uitdaging is omdat ik dan over de bergtoppen moet klimmen om er te komen. En hoewel de brug flink kraakte en bewoog onder iedere stap die ik zette, nam ik met de camera in mijn hand en mijn zware bepakking op mijn rug, toch het risico en liep niet alleen over deze lange brug, maar ook over de korte in het verlengde hiervan, waar het water net wat meer kracht lijkt te hebben.
Daarnaast ga ik ook heel vaak letterlijk de grens over, want ik rij door Europa om de mooie natuur vast te leggen. Want naast dat ik in Nederland prachtige natuur bezoek, doe ik dat ook graag in andere landen. En natuurlijk zie ik overeenkomsten in het landschap, maar natuurlijk ook de verschillen.
Ook zie ik, dat juist die verschillen, weer andere mogelijkheden en uitdagingen hebben. Zo was ik aan het hiken in Zwitserland, in het mooie Jura gebergte toen ik een aantal paragliders sprak. Wat een geweldige ervaring moet dat dan toch zijn he. Totaal anders dan hoe ik mij normaal gesproken voortbeweeg ben ik toch een soort van geprikkeld en zou ik dit heel graag eens willen ervaren en de natuur dan vast willen leggen.
Zei spraken zo vol enthousiasme dat het mij enorm raakte. En ik kan mij er eerlijk gezegd wel iets bij voorstellen, maar om het echt te ervaren zou toch iets heel anders zijn. Wat het reizen mij ook leert is dat we zo enorm klein en kwetsbaar zijn.
Vergeleken met een bergmassief zijn we maar heel nietig. En dat geeft mij een andere ervaring waarbij een andere grens duidelijk wordt. Juist door dat besef ben ik in staat de dingen ook in een ander perspectief te leren zien. Het maakt mij in dat opzicht een rijker mens en dat realiseer ik mij in gesprekken met de mensen om mij heen en door hun gedragingen te observeren.
Daarnaast reis ik ook vaak alleen en ook al vinden de mensen dat om mij heen nou niet direct het meest verstandige en juichen ze dat nou niet bepaald toe, ik leer zo wel heel goed wie ik ben en dat ik kan bereiken wat ik wil als ik er volledig voor ga. En die groei zie ik ook in mijn werk terug. Als ik terugkijk op de afgelopen jaren zie ik een ontwikkeling en weet ik ook beter wat ik wil en wil bereiken met mijn foto’s.
Ik heb nog een aantal wensen voor dit jaar in mijn hoofd, ik heb een paar mooie bergen en bruggen op enorme hoogte in Zwitserland die ik graag zou willen bezoeken en ook wil bewandelen om het gigantisch geweldige uitzicht (superlatieven tekort) vast te leggen en te delen met jou. Hoe heerlijk is het om naar een foto te kijken en jezelf er volkomen in te verliezen en echt volop te genieten van het moment. Daarvoor hoef je er zelf niet te zijn geweest, maar laat je meeslepen door het verhaal die de foto vertelt.
Heel graag zou ik de wolven en beren, lynxen en andere wilde dieren in hun natuurlijke habitat vast willen leggen, dat vergt heel veel geduld, wat ik normaal gesproken niet zo erg heb, maar gek genoeg achter mijn lens plots in ruime porties aanwezig is.
Daarnaast ben ik druk met plannen om af te reizen naar Denemarken, Noorwegen en IJsland om de natuur van daar volop op mij te laten inwerken. Oh ja en ik maak daar natuurlijk ook wel wat foto’s van. Voor volgend jaar wil ik wat meer naar het oosten trekken en daar de flora, fauna en kleurrijke mensen gaan beleven. En op korte termijn reis ik weer af naar het mooie Portugal om naast quality time ook de natuur in te trekken en te ervaren wat er in een jaar tijd allemaal kan veranderen. En in de tussentijd, doe ik mijn opdrachten, rij ik door Nederland, België en Duitsland en zal ik mijn grenzen verder verleggen.
Dus mocht je deze auto onderweg tegenkomen, weet dan dat ik onderweg ben naar een nieuw avontuur en ik je daar heel graag in laat delen.
En natuurlijk wens ik je ook hele mooie avonturen toe, ga op pad, trek de stoute schoenen aan en doe eens iets wat je anders niet zou doen. Kijk wat het je uiteindelijk brengt. Daarnaast is de herfst een super mooi jaargetijde waarin de natuur zich volop verandert en de geuren en kleuren een uitwerking op je kunnen hebben.
Rest mij nog maar 1 ding, namelijk je de volgende vraag te stellen: Durf jij het aan je grens te verleggen?
Liefs, Desiree
