Iedereen die ik sprak, voordat ik naar kroatie zou gaan had het over Plitvice. Dus vandaag is het zo ver, On my way to Plitvice, Croatia.
Ik kies een route uit die niet te druk is en waar ik nog wat zie van dit prachtige land. We rijden door soms verlaten dorpen, waar de oorlog nog duidelijk voelbaar is, kogelgaten in muren, huizen deels verwoest. Ik krijg het er koud van en wordt net als de omgeving heel stil.
Gelukkig rij ik ook door dorpen waar het leven volop aanwezig is. Kinderschoentjes, hard gelach en bewerkte akkers. Maar ook hier de harde werkelijkheid, ook hier heeft de oorlog slachtoffers gemaakt, ook hier zie ik kogelgaten in huizen. Ik merk dat het mij enorm raakt. Kennelijk rijden hier niet veel mensen, want ik lijk wel een bezienswaardigheid.
Ik rij door en kom op een hoofdweg uit en dat lijkt wel een compleet andere wereld. Bizar eigenlijk dat dit elkaar zo snel afwisselt. Plitvice is daarin mogelijk nog veel moderner, een toeristisch oord, waar watervallen centraal staan. Een enorm groot park, waar ik de zwaarste route zal bewandelen. Hoewel, ik word per bus vervoert, ga ook per boot en ja, ik loop wat af, sta vaak stil om toch een korte film te maken te maken en natuurlijk een foto.
Ik heb een compilatie gemaakt, van veel watervallen van het park. Het is enorm mooi aangelegd, met genoeg plekken om de watervallen mooi in beeld te brengen. Ik begrijp van een medewerker dat het nu nog rustig is, in het hoogseizoen kan je hier bijna niet lopen van de mensen. Ik kan me voorstellen dat je dan nergens een mooie foto kan maken. Voor mij is dit helemaal niets, ik hou niet van dergelijke toeristische plekken. En ik hou ook niet zo heel erg van dat gecultiveerde. Maar eerlijk is eerlijk het is prachtig aangelegd met respect voor de natuur. En wat mij enorm verbaasd, dat er een enorm water geweld is en tegelijkertijd het water ook zo stil lijkt te staan.
Het filmpje is wat langer dan normaal, ik hoop dat je het kunt waarderen.
Het weer is wisselvallig, zonnige momenten wisselen zware bewolking met elkaar af. Aan het eind van de dag komt de regen met bakken uit de hemel. Ik ben nog behoorlijk wat kilometers van mijn auto af, wacht bijna een uur op de laatste bus, denk uiteindelijk dat die niet meer gaat komen, ga toch maar lopen en hoor de bus achter mij aankomen rijden. Ik ren terug naar de halte, door en door nat inmiddels zit ik met een handvol andere toeristen in de bus. Ook al regent het hard, we worden er halverwege uitgezet en mogen het laatste eind lopen. Ik moet zeggen, ik ben er wel klaar mee.
Wat ben ik blij dat ik mijn wagen zie staan, half in de afgrond, want wat mij verbaasd is dat de parkeerfaciliteiten belabberd zijn. Onder mijn achterklep, verkleed ik mij, met natte kleren nog uren naar huis sturen is namelijk niet echt mijn ding. Ik rij een andere route terug, de zon gaat onder en om dan door de binnenlanden te rijden op wegen waar ik totaal onbekend ben, vind ik te risicovol.
Ook nu springen de herten voor mijn auto en kan ik echt niet mijn gaspedaal intrappen. Op de hoofdweg zijn er diverse wegopbrekingen, dus ook daar is doorrijden geen optie. Ik kom weer veilig en heelhuids aan bij mijn onderkomen, helaas zijn de restaurants allemaal al gesloten, dus ik duik nog even de supermarkt in, die gewoon tot middernacht open is om toch nog even wat te koken thuis.
Ik kijk terug op een dag die heel veel indruk heeft gemaakt, omdat de oorlog zo tastbaar is in sommige delen van Kroatie, maar ook op de mooie watervallen waar ik volop van heb genoten.
De plannen voor de volgende trip zijn alweer in de maak. Wordt vervolgd dus.
Heel veel liefs,
Desiree
