De dagen worden weer wat langer, de temperatuur stijgt gestaag en je snapt het bij mij begint het nog meer te kriebelen dan normaal.
Deesje gaat weer meer op pad dan in de ijskoude winterperiode, mijn wagen ligt al continue vol spullen, zoals eten, drinken en natuurlijk dekens en jassen, dassen en mutsen, schoenen, laarzen en noem maar op. En mijn koffer uiteraard vol geladen met mijn apparatuur staat standaard stand-by. Want de lente begint en ik wil dat moment in de natuur natuurlijk niet missen. Ik reis niet alleen door Nederland daarvoor maar geef ook de aandacht aan de rest van Europa en mijn plannen om daar nog meer van te laten zien zijn reeds in de maak.
Mijn opdrachten in Nederland leiden daar uiteraard niet onder, want daar maak ik tijd voor. Maar ik moet zeggen, de bergen lonken. Want hoe blij ik ook ben om in de buurt van het strand te wonen en in de fijne positie te bivakkeren dat ik ook vaak in de bossen te vinden ben, het missen van de bergen blijft. Het imposante karakter, de drang om de top te bereiken en de natuur vanuit een ander perspectief te kunnen vastleggen is niet te beteugelen. Dus als de mogelijkheid er is, gaat mijn fotokoffer weer achterin en start ik mijn wagentje om naar de bergen te crossen.
Op mijn aller charmants uiteraard, mijn werkbroek en schoenen liegen er niet om, vol beschadigingen want ja er gaat ook wel eens wat minder goed dan vooraf gehoopt. Inmiddels weet ik dat een misstap snel gemaakt is. Ik ben vaak zo gefocust op de foto die ik in mijn hoofd heb, dat ik niet altijd even goed kijk waar ik mijn voeten neer zet of ik overschat mijn kunnen schromelijk. Dan val ik een stuk naar beneden, met camera beschermend in de lucht. Want tja, die berg loopt niet vlak en zo’n misstap moet ik vaak bekopen met wat letsel waar ik dan ook weer niet teveel over wil zeuren. De kneuzingen zijn onderhand niet meer te tellen en mijn ribbenkast is vaker gebroken dan mij lief is. Schrammen en builen reken ik niet eens meer mee. En de gezichten die ik waarneem als ik zeg dat ik weer eens ergens vanaf ben gevallen…spreken boekdelen.
Meestal gebeuren deze dingen spontaan en niet gepland. Zoals hier toen ik bedacht dat vanaf boven de foto wellicht mooier zou uit kunnen komen en ik wel ff naar boven zou klauteren…tja, daar moet je dees voor heten, niet waar.
Ik werk liggend, en waar ik thuis het al uit gil als ik een spin in mijn vizier krijg, als ik met fotograferen bezig ben, deert het mij allemaal niets. En wat ik ook voor mijn lens krijg, ik fotografeer het vol liefde. Natuurlijk heb ik mijn voorkeuren daarin. Ik ben gek op dieren en zou liegen als die niet in mijn top 5 zouden staan, maar ook de landschappen, de diversiteit daarvan staan er uiteraard tussen. En ja macro fotografie is ook echt een liefde van mij.
Maar als je denkt dat ik alleen maar in de bosjes lig, heb je het mis. Ik kijk altijd naar het perspectief wat ik wil vast leggen, de compositie is een belangrijke en dus ga ik ook midden in de stad, languit liggen om met mijn camera wat vast te leggen. En ja, ik weet heus wel dat het met een statief en afstandsbediening ook kan, maar ik vind deze manier nu eenmaal fijner en naar mijn idee ook sneller. Neemt niet weg dat ik ook mijn statieven (ja, ik heb er meerdere) gewoon altijd bij mij heb. De weersomstandigheden maken mij daar niet in uit, alles kan gewassen worden denk ik maar gewoon en mijn camera is optimaal beschermt en kan, weet ik uit ervaring, best tegen een stootje.
Onderhoud is hierbij wel echt belangrijk en dat doe ik dan ook frequent. Stof is funest, zo ook water en koude. De afgelopen dagen heb ik dan ook mijn accu’s erg beschermd, die draag ik op mijn lichaam om zo doende de maximale capaciteit te kunnen behouden en mijn apparatuur laat ik heel langzaam wennen aan warmte en of koude. Ook gebruik ik naast mijn koffer als ik onderweg ben, vaak mijn fototas. Als ik thuis kom (waar dat dan ter wereld ook is) dan pak ik nooit meteen mijn apparatuur eruit, maar laat ze rustig acclimatiseren om zo condensvorming tegen te gaan. En na ieder gebruik reinig ik mijn spullen. Gewoon een standaard gewoonte wat erin geslepen is. Ook mijn sd kaartjes krijgen hun onderhoud en ik heb altijd ook wat reserve achter de hand.
Want eerlijk is eerlijk, ook ik ben door schade en schande wijs geworden. Ooit eens geprobeerd te fotograferen zonder sd kaart, ik kan je vertellen, dat werkt niet en wat heb ik daarvan gebaald, die mooie momenten komen nooit meer terug. Ook wel eens zonder bescherming in een zandstorm foto’s staan maken, dat zand zat dus niet alleen in mijn haar, oren en zelfs in mijn lingerie, maar ook mijn apparatuur heeft het moeten ontgelden. Dat was een duur foutje kan ik je melden, dus bescherming is essentieel, al is het maar een plastic zak die je eromheen fixeert. En natuurlijk schade aan je objectieven, ik gebruik altijd een uv filter. Liever die een keer vervangen dan een beschadiging op het glas van mijn lens, wat niet meer te herstellen is.
En de laatste belangrijke les van vandaag, zorg dat je altijd een vluchtweg hebt als je dieren vastlegt. Verdiep je in het dier wat je wilt vastleggen, want het op het rennen zetten als ze te dichtbij komen, is niet altijd even handig…
Oh ja en neem dan, als de mogelijkheid er is, ook meteen je spullen mee. Een rugzak die op je rugzit en een camera die om je body vast zit is daarbij best handig. Dus niet zoals Deesje hier doet, tas op de grond, camarastrap af en dan foto’s maken…Oke, dit paard was niet echt een hoog risico, die volgde mij al een tijdje en had zo te zien geen kwaad in de zin.
Dus even een resumé, mocht je me zoeken ik ben overal en nergens, tasje op de rug, statieven eraan, camera aan mijn strap en Deesje gaat weer op avontuur door heel Europa, dus ook door Nederland. Duidelijk herkenbaar aan mijn wagen die gehuld is in de huisstijl. Zwaai gerust 😉
Oh ja en nu ook weer zullend e mooiste werken te koop aangeboden worden via https://shop.burokersten.com
Liefs, Desiree