Via via kreeg ik een foto toegestuurd, Dees hier moet je echt naar toe. Ik bekeek de foto en vroeg, waar is dit, Canada of zo? Nee, Europa en jij bent toch een European Traveller…
Ik vroeg de naam en ging mij er natuurlijk in verdiepen. Lago di Sorapiss ligt in de door mij zo geliefde Dolomieten, Italië. En ja, daar wil ik naar toe. Ik lees en lees en lees, vele reviews, vele wegen die hiernaartoe leiden en ben op zoek naar eventuele moeilijkheidsgraden. De verhalen spreken elkaar tegen, dus zal het zelf moeten ervaren. Ik weet ongeveer waar ik wil starten met de route, vooral het begin stuk wordt druk bezocht, hoe hoger, hoe minder mensen. Nou ik ben benieuwd. Ik heb hier en daar wat gelezen over moeilijke stukken, maar omdat het niet in ieders verhaal terugkomt neem ik het, merk ik, niet al te serieus. Ik hike vaker dus ik maak mij niet te druk. Uiteraard neem ik mijn poles mee, natuurlijk mijn camera en broodnodige uitrusting en heel veel eten en water, ik heb meerdere laagjes kleding aan en bij mij, want ik verwacht dat het bovenop de berg kouder is.
Ik start bij Passo Tre Croci, de drie-kruisenpas. Vol goede moed ga ik op pad, het is mij niet geheel duidelijk welk pad ik moet volgen als ik bij een splitsing kom, maar gelukkig kan ik altijd terugvallen op mijn mede hikers en met mijn kleine beetje italiaans, engels, duits en frans, kom ik een heel eind. Wat opvalt is dat hikers onderling heel aardig en mededeelzaam tegen elkaar zijn. Ik kom (ook hier) een groep chinezen tegen, die alleen maar met hun selfiestick lopen, niet naar het meer zijn geweest maar vooral, wat mij betreft, in de weg blijven staan en lopen. Heel jammer, want daardoor raak ik uit mijn ritme en dat kost energie die ik liever spaar. Ik kom ook een aantal trialrunners tegen, diep respect. Al zie ik dat de meesten een aantal keren al onderuit zijn gegaan.
Ik stop zo nu en dan om een fotootje maken, mijn camera hangt aan mijn strap, dus dat scheelt een hoop tijd. De natuur is werkelijk adembenemend (of heb ik gewoon geen conditie?)
Ik sta stil en bedenk dat ik eigenlijk wel veel meer bergen in dit gebied zou willen zien van heel dichtbij. De berg zien, is voor mij de berg ervaren, hikend naar boven, merken dat de zuurstof in de lucht minder wordt, de geur opsnuiven, het uitzicht, de uitdagingen die je onderweg tegenkomt. Heerlijk, het doel is niet alleen de top bereiken, maar de weg ernaar toe te bedwingen en weer heelhuids beneden komen.
Ik kom een gletsjer tegen, in het dal is het rond de 35 graden, hier boven al beduidend koeler. En al is het ijs aan het smelten, ik had het hier niet meer verwacht. Het pad, als ik het al pad kan noemen is gevaarlijk te noemen. nagenoeg alleen maar losse stenen en al sta ik haaks op het pad, ik glij met stenen en al toch zo weg. Veel mensen zijn hier, gezien de sporen en het horen zeggen al gevallen. Zeker dit stuk is risicovol. Als ik 1 ding niet wil, is vallen, met mijn spullen aan mijn lijf. Ik loop dus op dit stuk tergend langzaam, kijk heel goed welk pad ik het beste kan nemen en schat het risico in. De hikers voor mij zijn beide hard onderuit gegaan en ik besluit, mede daardoor een ander pad te bewandelen. Het is afzien, maar ik zet door.
Het pad gaat omhoog, omlaag, steil en vlak, overal zijn de losse stenen en hoe hoger ik kom, hoe rustiger het is. Lange tijd kom ik niemand tegen en ben ik alleen op dit inmens grote massief. Wat voel ik mij hier nietig. Als ik noodgedwongen op de rand van de afgrond loop, omdat de rest echt onbegaanbaar is, bedenk ik dat als ik hier naar beneden val, niemand dat zal opmerken. Beter om dat dan maar niet te doen.
Ik merk ook wel dat ik met mijn hoogtevrees kamp, terwijl ik over dit soort van trappetje moet lopen. Ik kom er meerdere tegen, lange, korte, scheef liggend en met en zonder leuning, deze liggen hier omdat het stuk berg eronder, te slecht is om veilig overheen te lopen.
Ik kom ook stukken tegen dat er een staalkabel bevestigd is aan de berg en er een smal paadje loopt. Het enge wat ik je daar kan adviseren is, pak die kabel en loop rustig door, focus, maak geen misstap en kijk vooral de afgrond niet in. En ik bid hardop dat ik geen tegenliggers tegenkom.
Al met al is het toch vooral volop genieten. En als je dan zo aan het lopen bent, ziet hoe anderen afhaken, huilend en wel opgeven omdat ze helemaal stuk gaan, geeft dat wel kracht om door te gaan. Ja, hiken is grenzen verleggen, doorgaan waar anderen stoppen, niet bij de pakken neer zitten maar je schouders eronder en gewoon je ene voet voor de andere zetten.
Steeds als ik denk dat ik er bijna ben, komt er weer een nieuwe bocht, uitdaging of ander uitzicht zodat het mij duidelijk wordt dat ik toch nog even door moet.
Maar dan, dan is het zover, bovenop het zoveelste heuveltje kijk ik uit op het mooiste meer wat ik ooit heb gezien. Mijn adem stokt, mijn mond valt open en het enige wat ik denk is, wauw…
Kijk zelf maar:
Het water is ijs en ijs koud, smaakt een beetje raar en ruikt heerlijk. Eigenlijk zou ik een duik willen nemen, maar omdat het best koud is hierboven, vrees ik dat het niet verstandig is. Opwarmen lukt hier namelijk niet.
En hoewel ik mezelf het gelukkigste mens op aarde voel, ik mag nog terug de berg af. En als je denkt dat de berg op al zwaar is, de berg af is nog een grotere uitdaging. En ja, ik heb het gedaan, waar ik er soms niet in kon geloven, waar ik mezelf heb afgevraagd waar doe ik dit voor, wat bezield mij, met gevaar voor eigen leven, de foto’s die ik heb gezien, zullen vast gephotoshopt zijn. Maar nee, dit is echt, dit is Italië dit is MAGISCH!!! Natuurlijk staat de mooiste foto op de shop
Dankbaar, blij en trots kom ik bij mijn auto aan. Die lach gaat voorlopig niet van mijn gezicht af. Dit filmpje zal ik nog vaak bekijken. Dit is GENIETEN. Dit is waar ik het voor doe, de mooiste plekken van Europa zelf bezoeken, ervaren en vast leggen om het te delen met jou.
Liefs, Desiree
Ps: voor meer filmpjes, abonneer je dan op mijn Youtube, zodat je ze niet mist. (en doe een blauw duimpje omhoog)