Na een heel lekker lang weekend te hebben mogen rondlopen over het dwingelerveld, genoten van de heide, de mooie zeer oude bossen en weer helemaal tot mezelf gekomen. Kon het natuurlijk niet uitblijven dat ik wat foto’s zou maken.
Eigenlijk wilde ik eekhoorntjes, boommarters en groot wild zien…maar helaas dat is niet gelukt. Uilenballen wel gevonden, maar geen uil gespot. Steevast negeerde ik de mooiste paddestoelen in mijn zoektocht naar….totdat ik op bovenstaand paddestoeltje stuitte. Zomaar uit het niets…moederziel alleen stond hij daar, zichtbaar heeft hij moeite gedaan om zover te komen. Hij raakte mij, herkenning? Deels waarschijnlijk wel. Hij staat daar te stralen…heeft vrienden gemaakt en samen doen ze goede dingen.
Zo heeft iedere foto voor mij een betekenis.
U ziet waarschijnlijk de paddestoel zo…en ja dat zie ik natuurlijk ook. Ik zie hem vooral ook op onderstaande foto…
Dit is dezelfde groep, maar dan nu van onderaf genomen. En omdat ik kleur hierbij teveel afleiding vond geven, heb ik hem omgezet naar zwartwit. Van bovenaf vond ik hem niet zo bijzonder, nu van onderaf zie je dat je ook in een groep, jezelf kan zijn, gewoon door er te zijn.
Voor deze foto, ben ik gaan liggen, ja u leest het goed. Liggend in een nat bos, mijn camera proberen onder dat kleine paddestoeltje te krijgen, voor die ene foto. Gewoon omdat hij eigenlijk heel bijzonder is, kwetsbaar zelfs.
En ja er waren voorbijgangers en die zullen vast wel iets hebben gedacht. En om eerlijk te zijn, zelf ben ik ook nog nooit iemand met een camera tegen gekomen, die zit, ligt, kruipt en andere dingen doet om een mooi shot te krijgen. Maar zeg nu zelf…toch heeft deze foto iets.
Bij deze kan ik niet zo goed kiezen…zwartwit of kleur uiteindelijk hebben ze allebei wel iets. Wat vind u?
Ik kan mij voorstellen dat u zich afvraagt wat dit is. Inderdaad, ook een paddestoel , maar dan de onderkant, deze lag op zijn rug, maar wat bijzonder is hij dan toch.
Maar zelfs als hij gevallen…voor mij blijft hij magisch!
Om af te sluiten met dit kleine paddestoeltje, mijn pink is drie keer dikker en nog groter. Maar wat stond hij daar dapper te zijn.
Ik hoop dat ik u met dit blog heb kunnen overtuigen dat het gaat om u, hoe u dingen ziet, hoe u zichzelf neerzet en niet opgeeft. Kijk naar deze paddestoelen, stuk voor stuk zijn ze mooi, hebben ze gevochten om zich te ontwikkelen, allemaal op hun eigen unieke manier.
Ik hoop dat ik u met mijn foto’s raak…vandaag was dit blog wat filosofischer dan anders…dat komt door de signalen die ik uit mijn omgeving krijg maar ook waar ik nu zelf sta. Zo’n weekend weg, het vele lopen in de bossen, gedachten die de vrije loop krijgen, gewoon omdat het kan.
Mijn werk is om mensen in hun eigen kracht te zetten, te laten zien hoe waardevol ze zijn en wat ze voor zichzelf maar ook voor anderen kunnen betekenen.
Soms zet ik mezelf weer even met beide benen op de grond. Na een enorme tegenslag, ga ook ik weer een moeilijke tijd tegemoet, waardoor ik mijzelf nog beter leer kennen. Het brengt mij veel, daar ben ik dankbaar voor. Het leert mij veel, namelijk om te blijven geloven in mijzelf. Uiteindelijk kom ik er, net zoals de paddestoelen van hier boven…soms kwetsbaar, soms krachtig doordat er mensen in mij geloven maar altijd kom je er sterker uit, zoals het eerste paddestoeltje…
Liefs, Desiree