Het blijft lastig…
Het kiezen voor jezelf als er geen begrip is uit de omgeving. Althans niet van de mensen van wie je het hoopt en of verwacht.
In de afgelopen periode heb ik geleerd dat mensen de veranderingen van mij wel zien, maar niet door hebben dat die veroorzaakt wordt door hun eigen handelen. En ook niet beseffen dat een mens nu eenmaal verandert doordat het leven dat van hen vraagt.
Je kan en mag niet verwachten dat ik hetzelfde blijf reageren op jou, als jij je anders opstelt naar mij. Ik noem het een reflectie. Ik reageer op jou zoals je ook op mij reageert. Zeg jij mij geen gedag, zeg ik geen gedag. Want steeds gedag zeggen en niets terug krijgen, daar hou ik niet zo van. Zo simpel is dat eigenlijk. Heb jij geen interesse in mij, toon ik dat niet in jou. Zeg jij altijd nee en gooi je de deur voor mijn neus dicht, weet dat je hetzelfde staat te wachten op het moment dat jij voor de mijne staat.
Dat stukje maak jij in mij los, want eigenlijk ben ik een heel lief en loyaal persoon. Heb ik altijd een vriendelijk woord, sta ik altijd voor de ander klaar en cijfer ik mezelf als eerste weg. Ik doe dat, omdat ik er wil zijn voor jou, op het moment dat jij daar behoefte aan hebt en ik dat toesta van mijzelf. Doe jij wat voor mij, doe ik wat voor jou…eigenlijk heel eenvoudig.
Maar als ik een beroep op jou doe en jij wilt er niet voor mij zijn…tja… Dan vraag ik je naar het waarom. Krijg je nog een kans en daarna nog eentje..maar uiteindelijk houden die kansen wel een keertje op.
Ook bij mij komt dat moment van de balans opmaken….
Oké, dat duurt soms wat te lang, mede omdat ik dat toelaat. Maar geloof me, als mijn grens is bereikt… is de streep die ik eronder zet definitief.
DE vraag aan jou is…wil je dat? Wil je mij kwijt raken?
Lange tijd heb ik mijzelf dan al afgevraagd…wat maakt dat jij zo op mij reageert? Wat kan ik zelf eraan doen om daar minder last van te hebben? Maar weet je..om heel eerlijk te zijn, ook al pas ik mijn verwachtingspatroon aan..die overigens al erg laag is….ik neem op dat punt al afstand.
Ik ga door het hele proces, blijf mezelf toch voor de volle 100% geven en steeds stel ik mijzelf de vraag waarom eigenlijk? Ik doe mijzelf erg veel verdriet, om van de pijn maar te zwijgen.
Het loslaten van het oude en de stappen zetten naar het nieuwe, is ook zo’n proces. Maar ik moet zeggen, als mijn gevoel klaar is met het oude, maakt dat een en ander wel een stukje makkelijker.
Ook dat begint in mijn hoofd. Nadenken over de mogelijkheden, afwegingen maken maar vooral ook kijken wat past bij mij. En, niet onbelangrijk, wat heb ik geleerd van de voorgaande periodes.
Wat wil ik wel, wat wil ik niet en hoe baken ik het af.
Maar ook, wat kan ik wel en waar moet ik mijzelf nog verder in ontwikkelen. En wat heb ik daarvoor nodig?
Regelmatig kom ik op dat punt. Ik weet ondertussen heel goed wat ik waard ben, wat ik kan en waar mijn uitdagingen nog liggen. En steeds ben ik op zoek naar nieuwe facetten die ik verder zal gaan ontwikkelen. Mijn rugzakje vult zich gestaag.
Gezien mijn al grote rugzak vanuit mijn verleden, heb ik geleerd dat ik altijd en alleen op mijzelf moet en kan vertrouwen. Hoe goed de bedoelingen van de lieve mensen om mij heen dan ook zijn. Ik kan het niet… Ik moet eerst de bodem zelf voelen, voordat ik een beslissing kan nemen waar mijn gevoel ook voor de volle honderd procent achter kan staan. Dat piepstemmetje wat ik anders zal horen…maar als je dit of dat dan… maakt mij onrustig en dat wens ik niet.
Ik begrijp hoe frustrerend dat moet zijn, want natuurlijk zijn er mensen om mij heen die zeggen, Dees, kap ermee. Dit is niet goed. En natuurlijk baal ik ook van mijn verantwoordelijkheidsgevoel dat in veel te grote mate vaak aanwezig is.
Maar tegelijkertijd maakt dat ook wie ik ben. Een doorzetter. Ik probeer ten alle tijden zelf alles op te lossen, ik klaag niet snel, ik spar wel vaak. Gewoon omdat ik wil weten en vooral wil leren hoe een ander in mijn situatie zou handelen.
Ik zoek daarin mijn weg…want stappen zet ik pas als het goed voelt voor mij. Ik moet er, gek genoeg, klaar voor zijn.
Maar ik ben dan in mijn hoofd al veel verder, ik gok nooit op 1 paard. Dat past niet bij mij. Ik heb altijd een plan van aanpak, ik heb altijd meerdere mogelijkheden en daarbij uitgestippeld hoe en of wat.
Dit proces neemt veel tijd in beslag, maar…daardoor kan ik op het moment supreme ook direct erg snel schakelen.
Bij mij is het altijd alles of niets. Ik werk niet half. Ik zet mij voor de volle honderd procent in, altijd en overal. Ook al ben ik allang in mijn hoofd vele stappen verder. Aan mijn inzet zal het niet liggen.
Ieder jaar kijk ik terug op de de tijd die is geweest en maak ik een planning voor het komende jaar. Ik zie het als een leidraad, een richting waar ik naar toe wil. Ik hou me er deels aan vast, maar ook deels kan ik er (tijdelijk) van afwijken omdat ik dat nodig acht.
De tijd van de balans opmaken komt dit jaar dan ook wat eerder. Door de ontwikkelingen wat betreft mijn eigen bedrijf, maar ook door de ontwikkelingen op het gebied van hulpverlening.
In juni heb ik besloten om fotografie aan mijn bedrijf toe te voegen, dit op aandringen van vele mensen om mij heen. Veel vakgenoten maar ook dierbare vrienden. Dit had ik een jaar geleden niet bedacht….
Het gaat boven verwachting zeer goed. Mijn webshop, mijn exposities, mijn naamsbekendheid en natuurlijk alle shoots, de opdrachten die ook op gang komen…en de sneltrein waarin ik nu zit dendert gelukkig ook voort.
Voor de komende periode staan er dan ook heel wat leuke dingen op de agenda. De ontwikkeling die ik, mede, daardoor doormaak koester ik enorm.
Ik geniet met een grote G…
En ja..ik hou je vanzelfsprekend op de hoogte….want er komen nog zulke leuke projecten aan!
Liefs, Desiree